Ondertussen werd David omringd met mensen die het beste met hem voorhadden. Iedereen kwam kijken om een blik op te vangen van de pad-man, wat hem uiterst nerveus maakte. Hij had geen zin om in bed te blijven liggen, maar kon met dit gezicht ook weer niet gezien worden. Hij wikkelde zijn gezicht dan maar in een handdoek en liet net een spleetje open om door te kijken. Hij ging op zoek naar een snoepautomaat, want hij had vreselijke trek in chocolade. Hij liep door de gangen zich niets aantrekkend van de geschrokken gezichten.
' Zal wel door die handdoek komen, ik moet wel op een mummie lijken.', dacht hij geamuseerd, niet beseffend dat hij een inkijk gaf op zijn blote billen door het operatiekleed dat ze hem bij gebrek aan een pyjama hadden gegeven om aan te trekken. Hij vond een snoepapparaat en kon maar niet kiezen. Achter hem begon zich een rij te vormen. Hij draaide zich om en zag een stel oma's hem goedkeurend bekijken.
"Doe maar rustig aan hoor, we hebben alle tijd!", zeiden ze lachend. David was gecharmeerd door deze aardige dames, niet beseffend dat ze enkel zijn billen stonden te bewonderen. Hij had eindelijk zijn keuze gemaakt en toen hij zich bukte om zijn chocolade uit de machine te halen en wel een heel erg gedetailleerde inkijk bood, hoorde hij een gil en een harde bonk achter zich. Hij keek geschrokken om, een van de oma's was flauwgevallen en de andere stond met een walgelijke uitdrukking op haar gezicht naar hem te staren. David riep om een dokter, deze dame was waarschijnlijk van de warmte flauwgevallen. Terwijl de dokter zich om de dames bekommerde, ging David maar weer in zijn bed liggen. Hij had zijn chocolade en had toch weer een goede daad verricht, door een dame in nood te helpen. Met de gedachte dat ze hem wel een echte held zouden vinden, viel hij gelukkig in slaap.
Click Follow to receive emails when this author adds content on Bublish
Comment on this Bubble
Your comment and a link to this bubble will also appear in your Facebook feed.